Gisteren kwamen mijn ouders langs.
Ik houd heel veel van ze, maar soms vraag ik me af wat we dan gaan ‘doen’, zo op visite. Waar we het over gaan hebben. Dit is overigens niet alleen bij mijn ouders, dat heb ik bij veel meer mensen. Maar die komen niet altijd een hele middag op bezoek 😉. Het punt is, ik wil de diepte in. Dus niet oppervlakkige gesprekken over het weer, de boodschappen, politiek of oorlogen.. maar diepe gesprekken over het leven, die zeker ook bovenstaande onderwerpen kunnen raken. Kan, dat hoeft niet.
Sinds een jaar doe ik ander werk. Geen ‘degelijke baan’ in de software industrie meer – change management – maar ik ben voor mijzelf begonnen. Mocht je willen kijken: www.time2flower.com 🌸. En hierin doe ik alles wat ik leuk vind, wat behoorlijk veelzijdig is. Dit is niet altijd te begrijpen voor een generatie die is opgegroeid net na de oorlog en blij was dat ze te eten hadden. Gisteren kregen we het over mijn kunst, mijn tekeningen. Ik had er een aantal ingelijst en mijn vader keek er naar.
“Ben je ook van plan om het te gaan verkopen?” zei hij. Ik knikte. “Ga je dan ook op een beurs staan?” Ja, beaamde ik. Er viel even een stilte en ik merkte dat hij het leuk vond. Sommige vond hij leuker dan andere, vrolijker of juist niet. En – oog voor detail – hij wees mijn ‘handtekening’ aan en dat ik er 2 nog niet gesigneerd had. Inderdaad!
Voor mij is mijn tekenen is een passie, een uitdrukking van wat er in mij is, wat er uit mij komt. En dat maakt het veel leuker om over te hebben. Ook door het samen over een tekening te hebben, leer ik hoe de ander kijkt, en wat hij of zij erin ziet.
Tekenen doe ik ook niet doelgericht, wat soms nog grappig is bij gesprekken met iemand die houdt van praktisch bezig zijn en oplossen. Zoals de vraag: “Waarom zit dat figuur op de tekening zo dicht tegen de rand aan?” Tja, het is niet dat ik dat gepland had. Sterker nog, ik had geen idee wat ik ging tekenen toen ik eraan begon. Ik kan dat natuurlijk wel vertellen, maar of het echt begrepen wordt?
Ik vond het een leuk gesprek. En wat ik het allerfijnst vond? Zijn uitspraak: “Eigenlijk ben je een artiest, een kunstenares”. Heel blij en trots werd ik ervan. Ik voelde me gezien! Ik word ook steeds meer als een artistiek iemand gezien wanneer ik nieuwe mensen ontmoet. Tegenwoordig zeg ik ook gewoon ja als ze dat vragen. Met trots!
Een enorme vrijheid is in mij ontstaan sinds ik ben gaan tekenen op gevoel. Intuitief. Er kan eigenlijk niks fout. En als je een foutje maakt, dan kan je er altijd weer iets anders van maken.
Net zoals het leven. Mooi toch?
Teken jij wel eens?
