Hoe een verkeerde aankoop een verbinding creëerde
Vandaag had ik besloten om met de trein naar Utrecht te gaan. Voor velen niks speciaals, maar voor mij wel. Ik ga liever met de auto. Dan kan ik altijd overal heen, en ben ik in controle van vertrektijd, route, bestemming, plannen aanpassen, etc.
Openbaar vervoer daarentegen zorgt ervoor dat ik me beperkt voel, vooral als er iets niet goed gaat. In de tijd dat ik vrij kon reizen als student en alle tijd had, voelde de OV jaarkaart als een enorme vrijheid. Ik kon overal in- en uitstappen, maakt niet uit hoe laat. En een verkeerde bestemming bestond er niet. Het kon niet fout gaan.
Vandaag een andere ervaring! Ik kocht via de NS app een retourtje. Vervolgens besloot ik deze uit te printen want dan zit ik niet te stressen of de batterij van mijn mobiel nog wel voldoende is.
In Den Bosch stapte ik over en ging zitten naast een jonge vrouw, en schuin tegenover een jonge man. Het was wat krap vanwege de tas van de vrouw, en ik voelde alsof ze mij liever ergens anders hadden gaan zien zitten. Afijn. Ik ontspande zoveel mogelijk, en viel ook bijna in slaap.
Totdat, je raad het vast, de conducteurs kwamen. Ik viste braaf het papiertje met QR code uit mijn tas en zelfs ook mijn ID kaart (rijbewijs). Ik hield het nonchalant omhoog voor de conducteur om te scannen en na een paar seconden realiseerden we beiden dat er iets niet klopte. Geen blieb van het scan apparaat.
“U heeft een kaartje gekocht voor morgen”. Daar was het dan: ik had iets fout gedaan. Huh? Kan dat dan? Flapte ik eruit. “Jazeker”. Gelukkig voor mij streken ze over hun hart en ze lieten het aan mij over om te bepalen wat ik voor de terugweg zou doen. Ze legden ook nog uit dat ze niet in het systeem konden om mijn kaartje te veranderen naar vandaag. Nee, dat snapte ik wel als ex-ICTer. Interessant. Die systemen. En hoe het mensen helpt en ook beperkt.
Ze waren nog niet weg of mijn buurvrouw en buurman begonnen tegen me te praten. Wat een onzin dit was. En dat ik daar dan voor betaald had. De man gaf me tips om met de NS app te kopen. Dat had ik gedaan. Nog meer tips volgden. Er ontstond ineens een leuk gesprek over waar een ieder heen ging. De man ging voor een landelijk examen naar Amersfoort, en hij vertelde over beveiliging. Toen ik uiteindelijk de vrouw durfde te vragen naar haar tas, antwoordde ze dat ze haar thesis ging verdedigen in Utrecht. Ze was dus zenuwachtig.
Blij stapte ik uit de trein. Kletste nog even door met de man waarna we ons eigen weg gingen. Bij de poortjes om het station uit te komen stond een man voor mij die er niet door kwam. Hij vroeg iemand om te helpen die de deur voor hem open deed. Bingo dacht ik, want mijn kaartje werkte natuurlijk ook niet. Ook deze vrouw stond me vriendelijk te woord.
Vrolijk en geinspireerd door alle menselijke interactie liep ik naar buiten op Utrecht Centraal. Om verrast te worden door een aantal vrouwen die aan het zingen waren, een voor mij bekend nummer! The prayers of the mothers. Van Yael Eckelbaum, over o.a. Gaza en Israel. Al zingend liep ik op hen af, en een vrouw legde mij uit dat ze er elke woensdag staan, al 1.5 jaar. Wauw!
Hieronder de clip van de vertaalde versie die de vrouwen zongen (origineel is in Hebreeuws), waarbij ik ook in de clip zit.
Zo, ik was in Utrecht, mijn lunch was nog niet eens begonnen en nu is het al een inspirerende dag. Ook mijn lunch was fijn, en ik schrijf deze blog nu voordat ik naar huis wederkeer. Ik denk dat ik toch maar een enkeltje naar huis koop. Ik ben nog steeds geen dare-devil.
Trouwens – de mantra die ik eerder deze week deelde met een vriendin is ook wel van toepassing:
- geld brengt plezier
- money is magical
In dit geval mag ik meer uitgeven (1.5 retourtje) en heb ik wel verbinding ervaring. Ook werd de lunch voor mij betaald. Waarvoor dank 🙏💛.
Hoe ervaar jij OV reizen?
